Wyparki próżniowe przeznaczone są do zwiększania zawartości części stałych (stężenia) w podłożu.
Polega na stopniowym usuwaniu (odparowaniu) wilgoci w wyniku wprowadzenia ciepła do samego korpusu parownika. Para świeża jest zwykle używana jako czynnik grzewczy. Do wytwarzania ciepła można wykorzystać gaz ziemny, paliwo płynne lub stałe.
Aby zoptymalizować zużycie ciepła, instalacje wyparne są projektowane w taki sposób, aby móc wykorzystać wtórne ciepło, które powstaje podczas pracy (cykle rekuperacyjne).
Konstrukcja takiej instalacji zakłada obecność aparatów trzy-, cztero-, pięcio-kadłubowych, gdzie „świeża para” jest wprowadzana do jednej obudowy instalacji, podczas gdy pozostałe pracują w próżni.
